GASTBLOG: “Tongriempje en lipbandje te strak” door Anna Marije
Moedermelk is powerfood voor je baby. Borstvoeding is voor zowel de baby als de mama in het begin soms hard werken. Helemaal als er iets niet goed zit in het mondje van je baby, zoals een te strak tongriempje en/of lipbandje. Anna Marije haar zoontje had beide en in deze blog vertelt ze er meer over. Hoe het voor hun was en hoe ze samen hard werkten om er door heen te komen. Ze geeft ook fijne adviezen.
Jonah Beer Benjamin
Daar is hij dan. Een krachtig spartelend mannetje, trappende beentjes en graaiende armpjes. De navelstreng twee keer om zijn nek en een knoop er in. Terwijl ik houden en keren heb om in mijn versufte toestand mijn baby vast te houden, vliegt het meconium over mijn buik en handen. Zwarte plakpoep all over. ‘Ik haw allegear poep oan myn hannen!’ Ik lach door de tranen heen als ik mezelf dat weken later hoor zeggen op de video die mijn man blijkbaar had gemaakt. Op het schermpje zie ik de eerste minuten van het leven van onze zoon. Zo sterk, zo levendig, zo’n wilskracht.
Die daadkracht blijkt achteraf een reden te hebben. Jonah zijn tongriempje en lipriem zijn zo kort, dat hij al zijn kracht in moet zetten om genoeg van zijn levenselixer, eerst het vruchtwater en later mijn melk, binnen te krijgen. Hij drinkt alsof zijn leven er van af hangt, met gebalde vuistjes, strakke teentjes en een rug als een plankje. Mijn tepels veranderen in een slagveld, bij het aanleggen ga ik door de grond. Maar mijn wens om zelf te voeden is zo groot dat ik doorzet. Zijn en mijn doorzettingsvermogen wordt beloond, Jonah groeit als kool (op een dag zelfs 125 gram) en mijn kloven herstellen. Wat een opluchting.
Toch adviseren verschillende deskundigen ons om contact met de tongriemkliniek in Groningen op te nemen. Voor dag 12 hebben we een afspraak staan, maar omdat ik door het HELLP-syndroom te zwak ben wordt deze gecanceld. We blijven de weken daarna twijfelen. Als we willen dat er iets gebeurt, dan moet het binnen 10 weken, omdat zijn aanhapreflex dan nog aanwezig is. Ik twijfel enorm, maar zie Jonah te vaak strijden door over te geven, teveel lucht binnen te happen, refluxklachten, de spanning in zijn lijfje.
In week 8 gaan we toch. Spannend in tijden van Corona. Maar we zetten door. De arts vindt Jonah’s situatie uitzonderlijk, hoe heeft hij zo kunnen groeien onder zijn omstandigheden? Ze besluit dan ook direct te behandelen. Ik huil met Jonah mee als de laser zijn riempjes doorklieven. De rook komt uit zijn mondje en een barbecuegeur trekt door de ruimte.
De eerste twee dagen gaat het redelijk, maar de ruwe ‘massages’ die ik moet geven en de paniek en pijn die ons mannetje heeft, doen Jonah veranderen in een huilbaby. Het aanleggen wil voor geen meter en hij komt om de twee uren. Mijn borsten zijn leeg en slap. De spanning is om te snijden, we raken alledrie compleet uitgeput. We slapen niet en zien Jonah ontzettend ongelukkig zijn. We vragen ons af waar we in hemelsnaam aan begonnen zijn. Tijdens de controle in Groningen deelt de Lactatiekundige onze zorgen. Jonah moet zo spoedig mogelijk naar een chiropractor. Maar die mogen in verband met het corona-virus niet werken. In ieder geval de eerste drie weken niet. Telefonisch krijg ik van een lieve chiropractor nog wel wat tips. Maar helpen doet het niet. Als ik compleet radeloos ben, heeft mijn man een afspraak op persoonlijke titel gemaakt met een bevriende osteopaat. Ik kan wel huilen van hoop als ik hem aan de lijn heb. Zijn uitleg over Jonah zijn toestand, zijn tips om mijn borstvoeding weer op de rit te krijgen, het klinkt zó logisch dat er nieuwe energie door mijn lijf stroomt.
Diezelfde middag krijgt Jonah zijn behandeling en de volgende dag hebben we een compleet ander kind. Door de borstvoedingstips hebben we de volgende dag alweer de flow te pakken. Hij slaapt. Hij is ontspannen. Hij lacht. We geloven onze ogen niet. Dag twee en dag drie gelijk. En de dagen die daarop volgen ook. Eigenlijk is’ie nog meer ontspannen dan ooit te voren.
De belangrijkste conclusies die ik persoonlijk van deze rollercoaster geleerd heb (die natuurlijk voor iedereen anders kunnen zijn), maar misschien kunnen helpen:
⁃ Blijf je ritme aanhouden in stressvolle tijden. Ik ben helemaal voor voeden op aanvraag, maar jouw borsten zullen bij te vaak voeden leeg en slap aanvoelen. Dat maakt je enorm onzeker. Plus het darmsysteem van je baby draait overuren. Wat zorgt voor meer krampen, reflux en veel onrust. Troost met een speentje, wieg je kindje, maar zit het uit. Geef niet toe. En ik weet eigenlijk zeker dat jullie binnen no-time de flow weer te pakken hebben.
⁃ Overweeg je naar de tongriemkliniek te gaan? Maak eerst een afspraak bij een goede osteopaat. Vraag om je heen aan andere ouders voor een referentie. Wedden dat er iemand bij zit met goede ervaringen?
⁃ In Jonah zijn geval was klieven nodig, maar het blijkt ook een ‘hype’ te zijn. Dat klinkt misschien raar, maar weet je nog van de baby’s met een helmpje? Geen enkele baby krijgt tegenwoordig nog een helm.
⁃ Realiseer je dat je met het klieven een evenwicht uit balans haalt waaraan je baby heel hard heeft gewerkt. Zes maanden in de buik vruchtwater drinken. Plus de weken borstvoeding. De tong is een supergetrainde spier geworden bij deze kindjes. Door het klieven schiet de tong als een elastiekje naar achter. Dat kan tijdens het drinken voor angst zorgen omdat het tongbeen meer naar achteren gaat en de keel als afgesloten voelt. Wees niet bang dat de tong in de keel schiet, dat is anatomisch gelukkig niet mogelijk.
⁃ De tong zit vast aan het tongbeen, het tongbeen aan de nek en de nek aan de rugwervels tot aan het stuitje toe. Volwassen mensen en kinderen die zijn gekliefd klagen vaak over fikse spierpijn in de kaken, nek en rug. Een baby zal dit uiten in huilen.
⁃ De spanning zit vaak ook in de maag en darmen. Vandaar dat veel kindjes refluxklachten en darmkrampen ontwikkelen. Na het klieven verergeren deze klachten in eerste instantie, omdat het hele drinkproces opnieuw geleerd moet worden.
⁃ Belangrijk is dus om voor het klieven de spanning zoveel mogelijk uit het lijfje van je baby te krijgen. Naar mijn idee is een osteopaat daar perfect toe in staat.
⁃ Klief alleen als dit echt nodig is.
⁃ Probeer er voor te zorgen dat de tong- en lipriem niet vastgroeien, maar te hard duwen zorgt in mijn ogen juist voor nieuw bind- en/of littekenweefsel. De ‘massage’ van de wondjes leverde bij ons zoveel spanning op, dat voelde onwijs onnatuurlijk. Ik deed mijn kind pijn en hij moest er zo van huilen. Dat is gewoon niet te doen elke vier uur, voor vier weken.
⁃ Volg je intuïtie. Volg je moederhart. Volg je moederinstinct. Voelt iets onwijs onnatuurlijk? Doe dan iets wat wel natuurlijk voelt. Ik waaide met alle winden mee, maar mijn intuïtie gaf achteraf gezien eigenlijk heel duidelijk aan wat wel of niet zou werken voor onze zoon.
Ga in je kracht staan. Jij kent je kind als geen ander!
Anna Marije
Anna Marije is te vinden op instagram via @annamariah