De enige die mij in de weg zit, dat ben ik zelf

Over wat er binnen in mij gebeurt wanneer iemand op mij reageert met woorden / vragen / lichaamstaal / een blik.

De enige die mij in de weg zit, dat ben ik zelf. Zegt iemand iets of doet iemand iets richting mij, dan is mijn gevoel en reactie iets wat in mij zit. Het heeft alles met mij en mijn welbevinden te maken, waar ik zelf verantwoordelijk voor ben. Andersom reageert iemand anders ook vanuit zijn of haar eigen ongeheelde trauma’s. Ongeheelde trauma’s? Ja. Want waarom zou iets wat ik zeg diegene triggeren om op een bepaalde manier op mij te reageren? Daar zit trauma en/of conditionering achter. En soms nieuwsgierigheid en liefde, maar als de ontvanger zelf te veel trauma heeft, dan is dit niet altijd mogelijk om liefde te kunnen zien en ontvangen.

Dus interessant om mij af te vragen: Wat maakt dat gedrag of de woorden van iemand anders mij raken? Het antwoord zit in mij. Wat mag er geheeld worden? Welke emoties en gevoelens willen erkenning en gevoeld & geïntegreerd worden?

Vanuit mijn bewustZijn (en eerlijk, lang oefenen) schiet er inmiddels op zo’n moment waarin ik geraakt word, door mijn hoofd: “Wat voel ik waar? Wat gebeurt er nu in dit moment in mijn lichaam? Wat heb ik nodig?”. En lukt het mij momenteel zelfs om dit te kunnen communiceren naar de betreffende persoon! Je kunt je voorstellen dat ik daarin vet trots op mijzelf ben, want het is lang niet altijd zo geweest.

Eergisteren nog werd ik geraakt voor een opmerking over geld verdienen. In de basis raakte dit een gevoelige snaar op het gebied van mij waardevol voelen en autonomie. Ik voelde mij beperkt in mijn doen en laten. In het nauw gedreven. Ik voelde mij waarde-loos. Knoop in mijn maag, druk op mijn schouders. En ik voelde een krop in mijn keel, die ik maar niet weg kon slikken en tranen stroomden over mijn wangen. Ik kon even niet meer praten.

In een split second was ik bij een event van 40 jaar geleden, namelijk mijn geboorte. Ik voelde meteen dat dit de oorsprong is van mijn reactie, mijn boosheid (ik voelde dit ook vanuit informatie die ik opdeed tijdens een van mijn Cacao Bliss reizen). Een dokter bepaalde destijds dat het tijd voor mij was om geboren te worden. Terwijl ik weet (uit die reis) dat ik daar niet klaar voor was. En sinds mijn geboorte heb ik van toen af aan mijn poot stijf gehouden en uit alle macht controle uit willen oefenen. Want mijn autonomie was mij al voor dat mijn aardse leven begon afgenomen…Dus ik nam mij tijdens mijn geboorte voor: “Niemand bepaalt ooit weer wat voor mij.” Een van de eerste zinnetjes die ik kon zeggen:”Kint Jijje sels wol” otw “Kan Marije zelf wel”.

Dat “Niemand bepaalt” zit zo extreem ingebed in mijn systeem, dat het mij zélfs raakt wanneer degene waar ik mega veel van houd en die mijn allerbeste vriend is (mijn man), zijn gedachten en vragen over mijn business en bedrijfvoering met mij deelt…

Ik was boos en verdrietig. Boos op mijzelf dat het mij zo raakte. Want ik weet en voel aan alles dat mijn man mij nooit opzettelijk zou willen kwetsen. En ik was toch ook een beetje boos op hem, dat hij juist deze onderwerpen aan de kaak wilde stellen. Een volledige onterechte boosheid en een valkuil. Want je gevoel naar iemand anders verleggen maakt dat je er zelf niets mee hoeft. Dat is zo’n ingebouwd trucje… In het moment zelf kon ik onder woorden brengen dat alles wat ik voelde, wat er gebeurde en wat ik ervaarde in mij. Ik zei dat het in mij zit en niet zijn schuld was. De boosheid raasde door mijn lichaam, de onmacht, de waardeloosheid. Hij was bang dat het zijn schuld was, maar mijn gevoel is alleen mijn eigen schuld zei ik hem. Ik wist even niet hoe verder, dus we gaven elkaar ruimte. Ik kon de boosheid in dat moment niet aan. Ik wist me er oprecht geen raad mee. Mijn poging tot pratice what you preach faalde. En daar baalde ik van. Ik ademde rustig in en uit en voelde een innerlijk gevecht. Ik wapperde/fladderde met mijn handen heen en weer. (Een prachtige dierlijke respons van mijn zenuwsysteem.) Daarna kon ik tegen mezelf zeggen dat ik niet stel op sprong een antwoord hoefde en dit ook niet meteen op hoefde te lossen. Iets wat al zolang speelt, los je niet in een paar minuten op. Tenminste, niet als je nog niet weet hoe…Ik voelde vertrouwen dat ik het zou gaan ontdekken.

Later konden we er gelukkig samen over praten. En werd mij duidelijk dat dit een van de dingen is, waar ik momenteel aan mag werken. Samen met de angst voor confrontatie…Ook zo’n ding. Waar ik wellicht een andere keer over wil delen. Tja, die persoonlijke ontwikkeling, dat is echt een neverending story.

De grootste struggle in mijn leven, dat is die met mijzelf.

Liefs Marije

Wil je delen hoe dit voor jou is? Er nog even over doorpraten? Op mijn instagram staat een deel van dit bericht. Bezoek mijn profiel @marijedijkma en stuur mij een DM, vind ik oprecht leuk. Een WhatsAppje (zie icoontje onderaan deze blog)mag ook!

Voel je dat je zelf met jouw “enemy” aan de slag wilt en zou je graag met mij daar mee bezig gaan, klik dan op de gele button: “Gratis vrijblijvend gesprek”. Dan kunnen we het er over hebben en kijken naar wat jouw behoeften zijn en welke bouwstenen uit mijn aanbod daar bij passen